Een voorgevoel voor de parade. Zou de voorspelling uitkomen? "Ik had geen zin om hem te kussen."
Luis arriveerde uitgeput van zijn werk voor zijn vakantie in Salta. De multinational was erg veeleisend en de stress vereiste een pauze. Hij kreeg het verzoek om te ontspannen en ging met twee vrienden twee weken naar de noordelijke provincie. Tijdens de eerste paar dagen ontmoette hij Clara en haar vriendengroep. Tegenwoordig zouden we zeggen dat het goed klikte; in 1998 leek het erop dat het goed klikte. Tijdens de tweede week van de vakantie hadden Luis en zijn vrienden een groepsrit gepland, een populaire optie in die tijd, maar hij wilde niet vertrekken zonder Clara eerst om haar telefoonnummer te vragen. Dat deed hij, maar ze antwoordde: "Je gaat me niet bellen, want je komt iemand tegen tijdens de rit." Klopte dat?
Mariana, 22, kreeg via een kennis de uitnodiging voor de paardrijtocht in Salta en aarzelde geen moment. Ze haalde twee vriendinnen over om mee te gaan op avontuur. Er waren wekelijks groepen voor de ritten en Mariana vroeg de coördinator om ze in een gemengde groep te plaatsen. Ze wilde niet per se iemand ontmoeten, maar ze vond het wel leuk om met een diverse groep te gaan.
Dus nam ze samen met haar vriendinnen de bus van Punta del Este, waar ze op vakantie waren, naar Salta. In het hotel waar ze verbleven, zagen ze allemaal Jonás, een vriend van Luis. "Ondanks dat hij net zo oud was als ik, had hij een babyface, dus ik schaamde me er niet voor om hem aan te spreken, ook al ben ik altijd al brutaal geweest," geeft Mariana toe. Ze vroeg hem waar ze haar mes kon slijpen. Zij en haar vriendinnen moesten naar de stadsmarkt om hoeden, messen, leggings en andere accessoires te kopen die ze in Buenos Aires niet konden vinden. Jonás hielp hen; zijn vriend Luis was in de buurt, maar ze zagen elkaar niet. Cupido wist dat het nog niet het juiste moment was.
's Avonds gingen alle deelnemers aan de tocht eten. Mariana herinnert zich dat ze Luis had gezien, maar zijn kleren niet mooi vond en hem meteen als een van de groepsleden beschouwde. Ze was niet van plan om verliefd op hem of iemand anders te worden. Ze vond het idee om zes dagen lang te rijden en te slapen op plekken in steden waar niet veel meer te vinden was, wel grappig.
Het eerste deel van de paardrijtocht vond plaats in de jungle. Het was erg koud en omdat het regende, besloten ze om in een rij te gaan, de een na de ander. Dat was veiliger om op die manier door de bergen te gaan.
"Ik was heel levendig en kletste met alle groepjes", herinnert Mariana zich. Maar Luis lijkt heel anders te zijn geweest: hij was in "slow motion", zegt ze nu.
Op een van die donkere nachten, rond een vuur, raakten Luis en Mariana aan de praat. Ze deelden verhalen over hun leven en kletsten tot laat in de avond. Luis vergezelde haar naar de plek waar de vrouwen sliepen. Toen haar vriendinnen arriveerden, wilden ze weten wat er tussen hen was gebeurd.
"Ik weet het niet, ik heb het gevoel dat we veel gemeen hebben", was haar eerste indruk toen ze met hem sprak. Ze vond dat het gesprek soepel verliep en dat ze het over veel onderwerpen eens waren.
De dagen verstreken en ze vonden allebei excuses om steeds meer tijd samen door te brengen. Ze reden paard en kletsten, 's avonds speelde Mariana gitaar en overdag genoten ze van de adembenemende landschappen van het prachtige Salta.
In oktober had Mariana een auto-ongeluk gehad waarbij ze een gescheurde meniscus in haar knie had opgelopen. Het laatste deel van de tocht vergde meer kracht in haar benen, omdat ze bergen moest beklimmen en afdalen, maar een van de gidsen stelde haar gerust: ze zouden allebei door de vallei gaan. Luis aarzelde geen moment; hij zou ook door de vallei gaan.
Er naderde een storm, het vroor, en ze gaven met z'n drieën een fles chocoladelikeur rond. Luis en Mariana gingen samen, met de gids als begeleider.
De groep was al gearriveerd. Ondertussen viel er een maanloze nacht over de vallei. Er was niets te zien, zelfs geen paardenkop, maar ze vertrouwden erop dat het dier wist hoe het terug naar zijn plek moest komen. Toch voelde Mariana zich doodsbang. "Wil je me je hand geven?" vroeg ze aan Luis. Ze had een gevoel van veiligheid nodig. Hij gaf haar die.
Het begon hard te regenen en ze bereikten hun bestemming. Mariana werd hees en kon niet lang praten.
De volgende dag wandelden ze naar een waterval waar ze een stuk moesten klimmen. Mariana, met haar slechte knie, had hulp nodig en Luis vergezelde haar; hij was haar gids. In tegenstelling tot de rest van de groep gingen ze in hun eigen tempo, terwijl de rest van hun reisgenoten het lied "Wild Love" zongen. Zonder dat ze het merkten, maakte Jonás zelfs een foto van hen in het riet.
Toen ze bij de waterval aankwam, kon Mariana de verleiding niet weerstaan om met de anderen het water in te springen. Ze schaamde zich diep dat Luis, die haar net had ontmoet, haar in bikini zag, maar ze dacht meteen dat als hij haar leuk vond, hij haar in alle opzichten leuk moest vinden, en ze stapte het water in.
's Avonds besloot iedereen te gaan dansen, dus namen ze een taxi. Toen er wat langzaam bewegende mensen voorbijkwamen, kwamen ze dichterbij. Luis bleef kalm, en Mariana fluisterde of gebaarde stemloos. Toen ze terugkwamen bij de herberg, probeerde Luis haar te kussen, maar ze draaide haar gezicht af en keerde haar wang naar hem toe. "Ik had op dat moment geen zin om hem te kussen. Ik had er later spijt van, maar het was allemaal heel natuurlijk. Op dat moment had ik zin om hem mijn wang te geven," vertrouwt Mariana toe.
De volgende dag gingen ze naar de kamer van de jongens om hun dag te plannen, en Luis, zittend op zijn veldbed, keek haar niet eens aan. "Wil je even gedag zeggen?" vroeg Mariana. "Je mag gedag zeggen," voegde ze eraan toe. Luis was beledigd; Mariana had hem de avond ervoor weggejaagd.
"Ik moest even roeien," lacht Mariana, en ze begonnen weer te praten. Die dag gingen ze de foto's laten ontwikkelen, en Luis drukte de foto af die Jonás in het riet had gemaakt, 18x21 cm, en gaf haar die. "Wow, dit is veel," dacht Mariana.
Mariana keerde met de bus terug naar Buenos Aires en Luis met het vliegtuig. Voordat ze vertrokken, wisselden ze telefoonnummers uit. Mariana had altijd gezegd dat ze een man die haar meenam naar een all-you-can-eatrestaurant niet leuk zou vinden. Drie dagen later kreeg ze een telefoontje van Luis met de uitnodiging om uit eten te gaan. Waar gingen ze heen? Een all-you-can-eatrestaurant, natuurlijk. Cupido laat graag zien dat vooroordelen niet bestaan voor ware liefde.
Luis bracht haar naar huis. "In de auto verlangde ik ernaar dat hij me die eerste kus zou geven die we niet hadden gehad, maar hij gaf hem niet en ik ging hem er niet mee confronteren, dus ik heb het maar geaccepteerd," lacht Mariana, terwijl ze zich herinnert.
Twee dagen later nodigde hij haar opnieuw uit voor een drankje, en toen deelden ze hun eerste kus en werd hun relatie officieel.
Mariana studeerde destijds geneeskunde en bracht haar dagen door met studeren. Elf maanden na hun relatie, in december van hetzelfde jaar dat ze elkaar ontmoetten, kwam Luis terug uit Tandil van een bezoek aan een vriend. Op weg naar huis kwam hij even langs bij Mariana om haar te groeten. Op een zondagavond, toen ze vroeg naar bed moest omdat ze de volgende dag een pathologie-examen had, zat Luis in de auto en vertelde haar dat hij een trouwdatum wilde prikken. Mariana ontweek het gesprek en zei dat als hij haar ten huwelijk wilde vragen, hij het op een fatsoenlijke manier moest doen: met een ring en een formeel aanzoek. "Hij zei dat het belangrijkste de inhoud is van wat ik tegen je zeg, niet de manier waarop; of het nu met een ring of een romantisch etentje is; het belangrijkste is wat ik wil zeggen. En toen smolt ik en zei ik ja, ik wilde trouwen," vertelt Mariana. De volgende ochtend kwam hij een half uur te laat voor het examen; hij voelde zich alsof hij in Narnia was.
Ze vertelden het aan hun families; ze konden het niet geloven. "Ik was gelukkig. Ik maakte een lijstje met redenen waarom ik niet zou trouwen. Het was mijn manier om mijn 'ja' te bevestigen, en er was niets belangrijks dat me ervan weerhield te trouwen," zegt Mariana.
Op 11 november, 25 jaar geleden, trouwden ze in de Santo Domingokerk. "Voor mij was het gelukkigste moment van mijn leven toen ik voor het altaar stond. Kinderen krijgen is geweldig en fantastisch, maar het brengt ook angst en verantwoordelijkheid met zich mee. Het ultieme moment was voor het altaar", geeft Mariana toe. Die dag fluisterden ze elkaar een paar woorden toe: "Ik heb een goed gevoel", stemden ze beiden in, hetzelfde goede gevoel dat ze bijna een jaar eerder al hadden gevoeld en tegen elkaar hadden gezegd.
Die dag werd er een mis voor de jongens gevierd in een kapel in Salta. Waarom? Omdat ze tijdens de reis dat ze elkaar ontmoetten, naar een kapel in Cafayate waren gegaan en daar apart hadden gebeden. Even later deelden ze samen waar ze die dag voor hadden gebeden, en beiden zeiden hetzelfde: "Als het moet, laat ik het aan jullie over."
De eerste jaren van hun huwelijk waren niet gemakkelijk. Midden in de crisis van 2001 verloor Luis zijn baan. Het kostte hem enkele maanden om er een te vinden, maar in Ushuaia moest Mariana haar medische opleiding afronden. Luis vertrok, ze trok weer bij haar ouders in en ze zagen elkaar wanneer een van hen maar kon reizen. Ze zagen elkaar zelfs een hele maand niet. In de tussentijd raakte ze zwanger. Ze studeerde op een vrijdag af als arts en hun eerste kind werd de maandag erop geboren.
De drie verhuisden 15 jaar naar Ushuaia en kregen nog twee kinderen.
"We hebben 500 crises meegemaakt, ik kan geen nee zeggen. Maar ik denk dat het recept is om te werken aan de communicatie tussen ons beiden. In communicatie zijn we allemaal geroepen om het van hart tot hart te doen, en nog meer in het huwelijk. Oordeel niet over de ander; als ze dat doen, is het een echte puinhoop. In het huwelijk moet iedereen individueel groeien, zodat het huwelijk ook groeit," bevestigen Luis en Mariana na 25 jaar huwelijk. Ze concluderen dat humor de sleutel is in hun relatie. "We hebben veel plezier samen. Hij zegt dat ik hem altijd aan het lachen maak, en hij zegt dat ik mij aan het lachen maak als ik in een slecht humeur ben. Ik denk dat humor onze beste taal is."
lanacion
